हारेको जिवन कथा

जिवनसंग हारेको मान्छे । जिवन जिउनु र हार्नुमा धेरै फरक छ । जिउनेहरु यहाँ मज्जाले जिएका छन् । हार्नेहरु संधै हारिरहन्छन् । हार्नु आफैंमा नमिठो कुरा हो । हारेपछि आफैंले आफूलाइ कमजोर ठान्छ मानिस । कमजोर मुटुले विगतलाई सम्भfएको छ । विगतकै आसामा वर्तमान जिएको छ ।
घटना मेरो जिवनमा परिवर्तन गर्ने अर्को एउटा मोड भएर आयो । हुन त मानिसलाई जब समस्या पर्छ तब मात्र चेत्ने रैछ । बाढी आएपछि मात्र बाढी आउँछ भन्ने थाहा हुँदो रहेछ । पछिल्लो समयमा मैले मेरो पढाईलाई नै समय दिन थालेको थिए । पढाइ नराम्रो भएमा श्यामले मलाई घृणा गर्ला माया नगर्ला भन्ने लागेको थियो । यो परिस्थितीले पनि मलाई सम्हालिनको लागि ठूलै मद्दत गरेको थियो । मैले मेरो पढाईलाई क्रमसः अगाडि बढाउँदै लगेको थिए । सायद मेरो जिवनमा श्याम नै महत्वपूर्ण भएर आएको कारणले होला । प्रेम भनेको अमुल्य रहेछ । यसले कसैलाई कति छिटो परिवर्तन गर्दछ थाहा नहुँदो रहेछ । हिजोसम्म केही गर्न मन नलाग्ने मलाई केही गरुगरु जस्तो मात्रै लागेको थियो । बेला बेलामा म सानातिना कविता पनि लेख्ने गर्दथे । कविता लेखेर श्यामसंग एकान्तमा भेट भएको समयमा म श्यामलाई सुनाउँथे । उसले तिम्रो कविता राम्रो छ,अतिरिक्त क्रियाकलाप तथा कुनै प्रोगाम भएको समयमा बाचन गर भन्थे । मलाई पनि जाँगर बढ्न थालेको थियो । न भन्दै दशैको समयमा शुभकामना आदानप्रदान गर्ने कार्यक्रममा मैले दशै भन्ने गजल वाचन गरे । साह्रै मज्जाले तालि बज्यो,खुसी लाग्यो । मैले यसरी कहिल्यै मञ्चमा गएर बोलेको थिईन । कताकता डर पनि लागेर आयो । कता कता खुसी लाग्यो धेरै भनूभनू लागेके थियो । पाँच सेरको गजल थियो । मैले चार सेर भनिदिँए । त्यसदिन मलाई धेरै नै आनन्द आयो । पछि क्लासमा साथीहरुले पनि यसले साहित्यमा रुची राखेकी छ भनेर नजिक हुन थाले । यसरी मलाई श्यामले एकाएक परिवर्तन गरिदिएका थिए । उनको मात्र सम्झना आउँन थालेको थियो । केही पढाईमा मन पनि जान थालेको थियो । कता कता उनलाई मात्र भेटिरहँु । अँगालोमा हालिरहुँ जस्तो मात्रै लाग्थ्यो । मैले प्रस्ताव राखेपछि त उनी पनि केही नजिक भएका थिए ।
 बढो रमाईलोसंग मैले कक्षा ९ को जाँच दिएको थिए । रिजल्ट राम्रै आयो पास भईएछ ।   श्यामको संगलले गरेको परिवर्तनको असर कक्षा १० मा पनि प¥यो । धेरै केटा साथीहरुले मलाई प्रेमको प्रस्ताव राखे मैले हुन्न भनिदिए । पढाई अलिगाह्रो थियो अरु कुरा सोच्ने फुर्सद पनि नहुने । पढ्न मन नलागेपनि पाँच भदा बढी ट्युसन र स्कुल हैरानै भईने । हामीले पढाईमा मात्र ध्यान दियौं त्यो समयमा । श्यामले पनि बेला बेलामा भेटेको समयमा पढ्नुपर्दछ मात्र भन्थे । कहिलेकाँही त सिकाउँथे पनि तर उनको सिकाईलाई म बुझ्दै न बुझ्ने । हिसाब पनि कसरी गर्ने कसरी । हामीले बढो मेहनतका साथ पढौं १० कक्षा । टेस्ट परिक्षामा पनि राम्रोसंग पास भईयो । मैले यसरी मेहनत गरेर यो भन्दा अगाडि कहिल्यै पढेकै थिईन ।
सबै कुरा चाहेर मात्र पनि हुँदैन र चाहनु पनि हुँदैन । चाहेको कुरा सबै पाउन पनि नसकिने रहेछ । यहा मानिसहरु संबै आफ्नै चाहना र ईच्छाको लागि कुदिरहेको जस्तो मात्र देख्छु म । सबैलाई  हतार मात्र भएको जस्तो । मलाई त गाउँमा पनि यस्तो लाग्थ्यो तर यो शहरमा आएपछि पनि मैले यस्तै मात्र देखें । सारा स्थान दिग्दारी पूर्ण छ । रमाईलो कहिँ छैन । हुन त रमाईलो हुनको लागि मन पनि रमाउनुपर्दछ भन्छन त्यसै भएर पो हो कि ? समस्याको भुमरीमा परेपछि समाधानको उपाय पनि आउँछ भन्छन् र यो आउन त आउँछ तर धेरै गाह्रो भएर आउँदो रहेछ । मेरो जीन्दगीमा पनि यो एउटा ईतिहाँस बनेको छ । रेकर्ड भएको छ । जिवनको फाईलमा, जिन्दगीको पानामा । म आफ्नै जिवन पढ्छु । यसलाई मैले समय समय पढेर हेर्ने छु । थाहा छैन अबको जिवन कसरी अगाडि बढ्छ । तर पनि मैले मेरै जिवनबाट धेरै कुरा पढ्न पाएको छु । आफ्नै जिवनबाट धेरै कुरा सिकेको छु । सानी छोरी देखि अहिले एक युवती हुँदासम्ममा धेरै पढाई मलाई मेरै जिवनले पढाएको छ । सिकाएको छ । भोगाई आफैँमा तितो हुन्छ र पनि भोग्नु नै पर्ने ।
 हामी नारीहरु आफैलाइ सम्हाल्न सक्दैनौं जसको कारण हामी दुखमा पछौं । आफुसंग भएको उपजलाई हामीले चलाउन जान्दैनौ । कहिले काँही त मलाई यो महिलाअंगहरु मसंग केही नभएको भएपनि हुन्थ्यो भन्ने पनि लाग्छ । बाटोमा कतै फालिदिउँ पनि लाग्छ । बेला न कुबेला दुख दिईरन्छ । प्रत्येक महिना मरेतुल्य हुनुपर्ने, महिनावारीको नाममा आफैंसंग भएको रगत फाल्नुपर्ने । अगाडि पनि ठूलै पहाड बोकेर हिड्नुपर्ने । झिकेर दिनमिल्ने भए ति पछि लाग्ने पिचासुहरुलाई सबै दिउँ जस्तो लाग्छ । ता कि तिनीहरु अब मेरो पछि नलागुन । उनीहरुको चासो पनि मलाई ठूलो अपराध जस्तो लाग्छ । बेला न कुबेला बढी चासो दिन्छन् शहरमा केटाहरु । उनीहरु चासो के को लागि त्यो मलाई राम्रोसंग थाहा छ चासो दिनु कुनै ठूला कुरा होईन सबैले सबैलाई चासो दिन्छन् । तर वेईमान सबैभनदा ठूलो घात हो । यसैमा महिलाहरु हामीहरु मिसिएका छौं ।  एक क्षणमा हुने सुखले मलाई अहिले यो स्थानमा ल्याएको छ । हिडाएको छ । डुलाएको छ अनि हराएको छ । म आफैंलाई नियन्त्रण गर्न नसक्ने अवस्थामा पुगेको छु यो वास्तविकता हो यो यथार्थता हो र यो नै मेरो जिवनको परिकल्पनाभन्दाबाहिरको सत्य हो यसैले मेरो जिवन निखारेको छ । म यही जिवन जिईरहेको छु ।
प्रकासोन्मुक कृति सिरोटोको एक अंश ........................  

A story only

intertegmentonline

Posted in: